Historia i architektura

Najważniejsze wydarzenia z życia parafii pw. NMP Nieustającej Pomocy w Lublinie:

17.07.1995 – powstanie krzyża na placu budowy
10.09.1995 – pierwsza Msza Św. przy tymczasowej kaplicy
06.11.1995 – zalanie ławy fundamentowej
09.11.1995 – Ks. Abp Bolesław Pylak eryguje parafię
29.08.1996 – Rada Miasta przyznała grunt pod budowę kościoła
05.11.1996 – prawomocna decyzja na budowę kościoła
14.11.1996 – rozpoczęcie prac przy zalaniu fundamentów
20.04.1997 – poświęcenie placu i fundamentów przez Ks. Abpa Bolesława Pylaka
08.09.1997 – wmurowanie kamienia węgielnego przez Ks. Abpa Józefa Życińskiego
31.10.1997 – nabożeństwa odprawiane są w dolnej części budynku
09.04.1998 – przyłączenie do parafii os. Karłowicza
14.05.1998 – założona konstrukcja dachowa
05.10.1998 – budynek gotowy do pokrycia blachą
25.12.1999 – uroczysta Pasterka z udziałem Ks. Abpa Józefa Życińskiego w kościele stanu surowego
01.07.2000 – zamieszkaliśmy u siebie
24.08.2000 – poświęcenie części mieszkalnej przez Ks. Abpa Józefa Życińskiego
10.12.2000 – początek Jubileuszowych Misji Świętych
05.06.2001 – rozpoczęcie prac przy marmurowej posadce
13.12.2001 – poświęcenie ołtarza posoborowego przez Ks. Bpa Ryszarda Karpińskiego
19.05.2002 – pierwsza wizyta kanoniczna parafii przez Ks. Bpa Ryszarda Karpińskiego
27.10.2002 – poświęcenie obrazu Miłosierdzia Bożego
23.03.2003 – poświęcenie obrazu św. Józefa
19.06.2003 – poświęcenie obrazu MB Nieustającej Pomocy
15.12.2003 – dokończenie ściany głównej
16,02.2004 – poświęcenie tabernakulum przez Ks. Bpa Mieczysława Cisło
26.02.2005 – początek stacji Drogi Krzyżowej
27.03.2005 – poświęcenie chrzcielnicy przez ks. Bpa Artura Mizińskiego
16.05.2005 – uroczysta konsekracja kościoła przez Ks. Abpa Józefa Życińskiego
18.03.2013 – poświęcenie Witraża Matki Bożej Nieustającej Pomocy przez Ks. Bpa Józefa Wróbla
16.11.2014 – wprowadzenie relikwii bł. Marii od Jezusa Ukrzyżowanego i poświęcenie bocznych witraży przez Ks. Abpa Stanisława Budzika
27.04.2015 – wprowadzenie relikwii św. Jana Pawła II przez Ks. Abpa Mieczysława Mokrzyckiego
21.10.2017 – Uruchomienie nowej strony internetowej parafii
01.01.2020 – rozpoczęcie obchodów Jubileuszu 25-lecia Parafii
08.11.2020 – Uroczyste dziękczynienie za 25 lat istnienia Parafii połączone z poświęceniem organów piszczałkowych przez Ks. Abpa Stanisława Budzika


Staraniem księdza proboszcza Adama Wełny, kościół pw. NMP Nieustającej Pomocy, według projektu architekta Stanisława Machnika, rozpoczęto budować w 1997 roku. Jednorodne pod względem koncepcji wystroju wnętrze, jest autorstwa lubelskiego artysty plastyka – Andrzeja Antoniego Widelskiego, mającego na swoim koncie niejedną już realizację, tak sakralną, jak i świecką, w zakresie architektury, malarstwa i rzeźby. Te trzy dziedziny sztuki łączą się doskonale, przenikają i dopełniają wzajemnie we wnętrzu świątyni. Prezbiterium, w którym znajduje się ołtarz główny, będący punktem, do którego wszystko zmierza i który wszystko określa, stanowi miejsce uprzywilejowane, jest w zamyśle ideologicznym wyobrażeniem nieba, bo Chrystus jest rzeczywiście obecny na ołtarzu. Rzeźba Zbawiciela z rozprostowanymi ramionami, umieszczona na tle Drzewa Życia, tu drzewa palmowego, jest symbolem wiecznego życia i zmartwychwstania. Kompozycja, zrealizowana w trzech gatunkach naturalnego granitu styka się u swej podstawy z okrągłym tabernakulum oplecionym winną latoroślą, wykonaną w złoconej blasze miedzianej z symbolicznie zaznaczonymi owocami – winogrona w postaci bursztynów. Krzew wspina się trzema gałązkami ku górze, przy czym środkowa z nich dosięga głowy Chrystusa. Tabernakulum zbliżone już samym swoim kształtem do bochna chleba, nawiązuje w do cudu Jezusa – rozmnożenie chleba i ryb, a poprzez umieszczony centralnie krzyż z bursztynowych kamyków, podkreśla wagę symbolu ziarna. W misterium śmierci i zmartwychwstania to Chrystus jest ziarnem, które pada na ziemię i obumiera, aby przynieść plon obfity (por. J, 12,24n). Na froncie marmurowej mensy ołtarzowej widoczna jest płaskorzeźba z patynowanego mosiądzu, wyobrażająca baranka-archetyp Chrystusa i Jego ofiarnej śmierci. Prawą stronę prezbiterium zamyka miejsce wydzielone dla liturgii Słowa w postaci marmurowej ambony, porównywanej przez średniowiecznych symbolistów do góry, z której Jezus głosi swoją naukę, ozdobionej, symbolami czterech Ewangelistów. Po lewej stronie ołtarza głównego ustawiona jest chrzcielnica, ośmiokątna u swej podstawy, co wskazuje na “ósmy dzień stworzenia”, dzień, w którym Chrystus zmartwychwstał do nowego życia i poprzez chrzest pozwala wszystkim ludziom współuczestniczyć w tym wielkim misterium.

Świątynia posiada cztery ołtarze boczne. Jeden jest poświęcony wezwaniu kościoła. Umieszczono w nim kopię obrazu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Jest to typ ikony Matki Bożej Bolesnej, na co wskazują postaci archaniołów: Gabriela (po prawej stronie Madonny) i Michała (po lewej), trzymających symbole i narzędzia Męki Pańskiej. Obraz malowany na desce, złocony, ma kute ręcznie korony, przymocowane nad głowami Matki i Syna. Maryja symbolizuje Kościół, który przygarnia i jednoczy rozproszone dzieci Boże, podtrzymując swoją otwartą dłonią dłonie Jezusa, wskazuje jednocześnie, że przez Niego dokona się zbawienie Świata, Ona zaś na zawsze pozostaje pełną miłosierdzia, Matką wszystkich ludzi. Oczy Dzieciątka spoglądają symbolicznie na siebie w przyszłości, czyli figurkę chwalebnego Chrystusa z ołtarza głównego. Dopełnieniem wymowy obrazu będzie wykonane fresku po prawej stronie ołtarza. Symetrycznie po drugiej stronie znajduje się ołtarz św. Jana Pawła II.  Trzeci ołtarz boczny przedstawia Jezusa Miłosiernego według wizji św. Faustyny Kowalskiej, której postać w zamyśle artysty, będzie namalowana na pobliskiej obrazowi ścianie, podobnie jak promienie Bożego Miłosierdzia. W ostatnim z ołtarzy umieszczono obraz św. Józefa – patrona rodzin.

Istotnym elementem wystroju świątyni cykl Drogi Krzyżowej, wykonanej w technice płaskorzeźby, z fragmentami pozłacanymi. Każda stacja jest zamknięta od góry łagodnym łukiem. Początkowe stacje odznaczają się bogatą dramaturgią i nagromadzeniem szczegółów, które przy każdej następnej stacji ulegają zminimalizowaniu na rzecz wyciszenia i syntezy ujęcia, uwypuklającej głęboki sens każdej sceny. W obramowaniu widoczne są ostre elementy nawiązujące do gwoździ, jakimi przybito Jezusa do krzyża. Te same formy zastosowano w mosiężnych, pięcioramiennych kinkietach, oświetlających poszczególne stacje. Całość wnętrza jest ściśle ze sobą powiązana, a poszczególne elementy, pełne symbolicznych znaczeń dopełniają się wzajemnie i tłumaczą, pozwalając w ten sposób zrozumieć ideę przewodnią świątyni, będącej w sensie duchowym odzwierciedleniem Jerozolimy.