W dzień liturgicznego wspomnienia św. Błażeja, wierni parafii mieli okazję skorzystać ze specjalnego błogosławieństwa świecami zwanymi “Błażejkami”.

Kult świętego Błażeja związany początkowo z miejscem jego życia i męczeństwa, wnet rozwinął się i rozpowszechnił najpierw w Kościele wschodnim. Dopiero w okresie wypraw krzyżowych kult ten przedostał się na Zachód chrześcijański. Przyjmował się w Europie, zwłaszcza na terenie Niemiec. Świadczą o tym liczne miejsca tego kultu (jak: Tarent, Sankt Blasien, Moguncja, Trewir, Lubeka, Dubrownik). Do spopularyzowania kultu św. Błażeja przyczyniła się “Złota legenda” Jakuba de Yoragine.

Ze względu na różnorodną pomoc jaką święty Błażej wyprasza wiernym, szczególnie gdy chodzi o choroby gardła, zaliczony został do tak zwanych Czternastu Wspomożycieli w każdej potrzebie.

Czczony jest też jako patron lekarzy, patron chorób gardła, co znalazło odbicie w Rytuale Rzymskim i innych rytuałach, także w polskim. Znajdujemy w nich formuły na poświęcenie świec, zwanych błażej-kami; ponadto w dzień jego wspomnienia w liturgii, błogosławiono także chleb, wino, wodę i owoce, które podawano chorym na gardło. W świętym Błażeju widziano także opiekuna zwierząt.

Jednym z przejawów kultu św. Błażeja jest ikonografia. Najstarsze jego przedstawienie wyobraża greckiego biskupa z księgą w ręku, udzielającego błogosławieństwa. Na Zachodzie w przedstawieniu tym zmieniono tylko szaty pontyfikalne na rzymskie. Od XIV w. pojawiły się obrazy z żelaznym zgrzebłem jako narzędziem jego męki. W baroku przedstawiano go zazwyczaj z dwoma skrzyżowanymi świecami. Malowano go także siedzącego przed grotą, błogosławiącego i karmiącego zwierzęta leśne. Istnieją także jego miniatury w księgach liturgicznych z XV wieku.